مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و ادیب بزرگ قرن هفتم میلادی، تخلص وی «سعدی» برگرفته از نام اتابک مظفرالدین سعد فرزند ابوبکر پسر سعد پسر زنگی است. او احتمالاً بین سال های 600 تا 615 پس از میلاد به دنیا آمده است. در جوانی به مدرسه نظامی در بغداد رفت و به تحصیل ادبیات، تفسیر، فقه، کلام و حکمت پرداخت. سپس به شام، مراکش، حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز به سرودن شاهکارهای خود پرداخت. در سال ۶۵۵ میلادی سعدی نامه یا بوستان را منتشر کرد و سال بعد (۶۵۶ میلادی) گلستان را سرود. علاوه بر این، قصیده، غزل، نمایشنامه، مصراع، رباعی، مقالات و اشعار عربی دارد که همه در مجموعه هایش گردآوری شده است. وی بین سالهای 690 تا 694 میلادی در شیراز درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد. / سعدی
چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت
که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت
بلای غمزه نامهربان خون‌خوارت
چه خون که در دل یاران مهربان انداخت
ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم
که روزگار حدیث تو در میان انداخت
نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو
برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت