به گزارش پی ام آپ به نقل از کافه تاریخ، پیشینه تاریخی نان سنگکی دقیقاً مشخص نیست و سخنان و احادیث زیادی در این باره نقل شده است و نانوایی سنگکی در دوره قاجاریه رونق زیادی پیدا کرده بود.
در این خبر تصویر کوره های باربری و سنگکی از مجموعه عکس های آنتوان سوریوگین عکاس گرجی در سال 1275 را مشاهده می کنید.
می گویند پخت نان سنگک قبل از ظهور اسلام در ایران رواج داشته است. در واقع ایده آشپزی را پزشک یکی از سلاطین ساسانی داده است. او به سلطان مریض سخت دستور می دهد که نان پخته شده در شن بخورد.
البته در سالن کمیته نانوایان تهران که در تاریخ 19 برگزار شد اردیبهشت ماه در مورد ایجاد نانوایی و نان سنگک که در سال 1326 در تهران چاپ شده، آمده است: «شاه عباس برای رفاه طبقات مستضعف و سربازانش که اغلب در سفر و مسافرت به نان و خورش نیاز موقت و فوری داشتند. برای مصرف سربازان باید به هر شهری رسید، تنورهایی وجود داشت که نان و غذای کافی برای ریختن در دیگ نان تهیه کند، شیخ بهائی تنور سنگی را با تفکر و تفکر اختراع کرد…
از سوی دیگر، قدیمی‌ترین فرهنگ لغت‌نامه‌ای که از این نان لذیذ نام برده شده، «برهان ختاز» است که در سال 1062 هجری قمری نوشته شده است. مؤلف این لغت نامه در مورد معنای کلمه سنگک چنین می نویسد: «نوعی نان نیز هست که در سال 1062 هجری قمری نوشته شده است که روی سنگریزه های داغ می پزند».
اگرچه پیشینه تاریخی نان سنگک به طور کامل مشخص نیست، داستان ها و احادیث زیادی در این باره نقل شده است، اما کلمه سنگک از دو جزء «سنگ» و «ک» و کلمه «سنگک» از دو جزء تشکیل شده است. اجزاء «سنگ» و «ک» نان معروفی است. روی سنگریزه (ریگ) درست می شود و می پزند.
