به گزارش منیبان، افزایش قیمت سوخت و انرژی با توجه به افزایش انتظارات تورمی ممکن است طی چند ماه آینده شیب رشد قیمت را افزایش دهد. اما اگر تورم به این شیب ادامه دهد، رشد حجم پول به رشد تولید نزدیک‌تر خواهد شد. درمان ریشه‌ای تورم مزمن را هم باید در کنترل کسری بودجه و مخارج سربار دولت و شرکت‌های دولتی و ناترازی بانک‌های تجاری جست‌وجوی کرد نه کنترل دستوری کالا و خدمات که سرنوشتی جز کمبود و تشکیل صف نخواهد داشت.
سوال دیگر این است که اگر تعدیل قیمت بنزین باعث نارضایتی مردم می شود، آیا دلیل موجهی برای عدم افزایش قیمت آن است؟
پاسخ این است که اگر قیمت بنزین همراه با تورم افزایش پیدا نکند و قیمت آن در یک عدد اسمی مشخص ثابت بماند، گویی روز به روز ارزان‌تر شده و تقاضای آن افزایش می‌یابد و چون با آن قیمت در کوتاه مدت امکان تولید وجود دارد. در درازمدت هم به صرفه نیست، طبیعتاً با کمبود بنزین مواجه خواهیم شد و نارضایتی ها بیشتر می شود.
راه حل موقت دیگر واردات آن است که با توجه به فشار نرخ ارز این راه حل ظرفیت محدودی دارد و امکان ادامه واردات بنزین وجود نخواهد داشت زیرا صادرات ما برای آن کافی نخواهد بود. (چون در کشورمان سرمایه گذاری خارجی در این مقیاس بزرگ نداریم). پس راهی جز افزایش قیمت یا سهم سوخت وجود ندارد.
پیشنهاد می شود به جای رسیدگی به نارضایتی های این دسته از افراد از منظر اقتصادی، سیاست گذار این نارضایتی های بالقوه غیراقتصادی را از راه های غیراقتصادی رسیدگی کند. طبیعی است که تاخیر در حل مشکل قیمت سوخت، نیاز به افزایش ناگهانی و بیشتر را افزایش می دهد.
منبع: دنیای اقتصاد