محمدرضا شجریان موسیقی‌دان و خواننده موسیقی سنتی ایرانی بود که به عنوان خسرو آواز ایران شناخته می شود. بسیاری از مردم ایران او را مهم‌ترین چهره موسیقی ایرانی و یکی از نمادهای مهم فرهنگ و موسیقی ایران‌زمین می‌دانند.
به گزارش پی ام آپ به نقل از سلام نو، ۱ مهر سال 1319 فرزندی به نام محمدرضا در خانواده مهدی شجریان از قاریان برجسته مشهد به دنیا آمد. این پسر در سال‌های بعد تبدیل به محبوب‌ترین، مهم‌ترین و تأثیرگذارترین چهره موسیقی ایران شد، به طوری که نام محمدرضا شجریان امروز به برند، تصویر و آوازه‌ای زنده برای موسیقی ایرانی تبدیل شده است.
اولین چیزی که محمدرضا شجریان از دنیا یاد گرفت خواندن قرآن بود. محمدرضا قرائت قرآن را نزد پدرش آموخت و برای اولین بار در سن 12 سالگی از رادیو مشهد شروع به خواندن قرآن کرد.
محمدرضا شجریان به لطف پدرش به خواندن قرآن و خوانندگی ادامه داد. در سال 1356 در مسابقات سراسری قرائت قرآن مقام اول را کسب کرد. در سال 1357 (تابستان 1979) پس از اینکه یک قاری ایرانی در مالزی نتوانست در مسابقات شرکت کند، محمدرضا شجریان به نمایندگی از ایران بدون هماهنگی و آمادگی قبلی در مسابقات شرکت کرد و دوم جهان شد.
اما این موسیقی ایرانی بود که شجریان را شجریان کرد. محبوب ترین خواننده دهه های اخیر ایرانی. اما چرا شجریان مهم است؟ صرفا چون خوش صدا و محبوب بود؟
یکی از مهم ترین دلایل اهمیت ویژه و منحصر به فرد شجریان در موسیقی ایران، مأموریتی است که برای خود تعیین کرده است. فردوسی همانطور که با شاهنامه خود زبان فارسی را نجات داد، با صدای خود می خواست موسیقی ملی ایران را نیز نجات دهد و تا زمانی که زنده بود توانست این نقش را ایفا کند.
وی همچنین تاکید کرد که موسیقی هایی را دنبال می کند که مردم را به تفکر وادار کند، زیرا «انسان با تفکر آفریده می شود، با این فکر که در مسیر کمال قدم می گذارد».
باید اعتراف کرد که شجریان به معنای واقعی در این کار موفق شد. نسل شجریان از جمله حسین علیزاده، شهرام ناظری، محمدرضا لطفی، پرویز مشکاتیان و بعدها کیهان کلهر و رهبران آنها شخص شجریان، کسانی بودند که موسیقی ایرانی را وارد خانه‌های مردم کردند، جایی که شاهنامه و دیوان حافظ در آن قرار دارند.
قبل از شجریان خواننده های خوب و درجه یک در موسیقی ایران کم نبود. تاج اصفهانی، بنان و ادیب خوانساری هر کدام قله‌ای باشکوه در موسیقی ایرانی بودند. قدرت صدای تاج اصفهان و تنوع و تسلط در نویسندگی، کیفیت صدای خاص بنان و تسلط او بر صدا و وضوح بی نظیر صدای ادیب خوانساری غیر قابل انکار است. از طرفی صدایی شبیه به صدای ماه آنقدر درخشان است که هنوز تکرار نشده است.
اما این شجریان بود که با استفاده از هوش، استعداد، شرایط اجتماعی و هر آنچه در توان داشت، موسیقی ایرانی را به میان مردم آورد.
شجریان صدای گرم و دلنشینی داشت اما به گفته بسیاری از منتقدان، محمدرضا شجریان استاد تکنیک آواز و موسیقی ایرانی بود. حمید متبسم، نوازنده مشهور ایرانی در این باره می گوید: تکنیک در آواز; یعنی تولید اصوات، کنترل صدا، تلفظ صحیح متون، تلفظ صحیح اصوات و هجاها، تاکید بر آنها و …. همه اینها تلفیقی از چیزی است که یک تکنیک آواز در نظر گرفته می شود.
متبسم تمایل شجریان به یادگیری را اینگونه بیان می کند: شجریان به دلیل روحیه بالای تحصیلی که ناشی از علاقه شدیدش به آواز ایرانی بود، در دوران جوانی به تحصیل سخت پرداخت.
متبسم از آرزوی همیشگی شجریان به یادگیر می گوید: یادم می آید گفته شد شجریان در زمان چاووش آموخته است. بنابراین شجریان پس از 40 سالگی و پس از سال‌ها مطالعه حرفه‌ای نزد بزرگان موسیقی ما، در آن زمان فرض بر این بود که دیگر نیازی به یادگیری ندارد، اما به دلیل عشق و علاقه‌ای که به موسیقی داشت، مدام آن را دنبال می‌کرد.
شجریان از نظر تکنیک، کیفیت صدا و شیرینی از رقبای خود جلوتر بود، اما در انتخاب شعر و موسیقی و به طور کلی در انتخاب آثار برای تولید، در جایگاه دوم قرار نداشت. تقریباً می توان گفت که هیچ خواننده پاپ یا سنتی دیگری به اندازه شجریان انتخاب خوبی ندارد. این گزیده به ویژه در حوزه انتخاب شعر بی نظیر است.
به راحتی می توان گفت در آثاری که در زمان حیات شجریان منتشر شده، اثر بد یا ضعیف، اثر خوب، بهتر یا بی نقص نمی بینیم، اما از اثر ضعیف هم خبری نیست.
مجموع این ویژگی‌ها، شجریان را به مهم‌ترین چهره موسیقی معاصر ایران و یکی از مهم‌ترین چهره‌های هنری معاصر و احتمالا یکی از مهم‌ترین چهره‌های تاریخ موسیقی ایران تبدیل می‌کند، چهره‌ای که اهمیتش از میرزاعبدالله یا قمر اصلا کمتر نیست، اگر که بیشتر نباشد.