۲سریال درحال پخش در تلویزیون بیش از ۱۳ درصد بیننده دارند! /صداوسیما نظرسنجی درباره فیلم های تلویزیونی انجام داد!

با توجه به نظرسنجی انجام شده توسط صدا و سیما، درصد بینندگان دو سریال تلویزیونی “بازپرس” 22.5 درصد و “عشق کوفی” 13.4 درصد است.

به گزارش عصر ایران، روزنامه فرهیختگان نوشت: روز گذشته روابط عمومی رسانه ملی اعلام کرد مرکز پژوهش های سازمان صدا و سیما گزارشی از وضعیت سریال های تلویزیونی از نگاه مخاطبان در نیمه دوم مرداد ماه تهیه کرده است و بر اساس آن «بازپرس» با 22.5 درصد در میان پاسخ دهندگان به این نظرسنجی به عنوان محبوب ترین سریال تلویزیونی ظاهر شده است و 83.9٪ رضایت بینندگان را به خود اختصاص داده است.

«بازپرس» مجموعه ای در ژانر حقوقی- قضایی به کارگردانی احمد معظمی، تهیه کنندگی محمدرضا شفیعی و پخش از شبکه اول سیما است.

بعد از این سریال در بین سریال هایی که از تلویزیون پخش شد، «عشق کوفی» با میزان بیننده 13.4 و میزان رضایت 81.8 درصدی در میان پاسخ دهندگان به این نظرسنجی در رتبه دوم قرار دارد. عشق کوفی به کارگردانی حسن آخوندپور و یکی از محصولات سازمان هنری رسانه اوج است.

سریال های تکراری سیما نیز در این نظرسنجی مورد بررسی قرار گرفت “گاندو” با 11.1 با نرخ رضایت 93 درصد، سهم مخاطب در صدر قرار دارد. این سریال هم اکنون از کانال آی فیلم در حال پخش است. جامعه آماری این نظرسنجی را افراد 12 سال به بالا ساکن تهران و 30 استان کشور اعلام کردند، اما تعداد پاسخگویان به این نظرسنجی اعلام نشد.

با توجه به چنین آماری، چند نکته به ذهن متبادر می شود. اول اینکه سومین سریال تلویزیونی پربیننده متعلق به یک سریال تکراری است. این مورد شاید حاکی از ضعف هایی در مدیریت تلویزیون باشد و توانمندی های موجود در ساختار این رسانه را روشن کند.

سریال باز‌پرس

به عبارت دیگر، جذب بیننده جدید نقطه‌ای است که تلویزیون به ضعف خود اعتراف می‌کند و برخلاف استقبال خوب از سریال‌های تکراری، نشان می‌دهد که محصولات تلویزیونی می‌توانند بازدهی طولانی‌مدت داشته باشند و سرمایه‌گذاری با کیفیت بالاتر در این زمینه موجه است. نکته بعدی مربوط به یکی از دو سریال غیر تکراری و نسبتا پرطرفدار تلویزیونی است.

عشق کوفی خارج از تلویزیون تولید شد و از این منظر نمی توان روند مدیریتی سیما در دوره جدید را تحلیل کرد. به عبارت دیگر، نمی توان شعار تحولی را که قرار بود در دوره جدید رسانه ملی را تحت تاثیر قرار دهد، تنها با استفاده از آمار بیننده سریالی که تکرار نشدنی است و منشأ آن به اواخر دوره بازمی گردد و هم محصول خود تلویزیون است، تحلیل کرد.

البته در این گزارش همچنین اشاره شده است که میانگین بیننده سریال های جدید شبکه یک سیما طی 10 سال گذشته 27.7 درصد بوده است، بنابراین میزان بیننده سریال بازپرس نسبت به میانگین سریال های تلویزیونی در 10 سال گذشته شبکه یک «کمتر» است.

توجه به این نکته در میان اطلاعات بسیار محدود نشان می دهد که برنامه تحول در تحقق اهداف خود چندان موفق نبوده است. نکته قابل تامل دیگر مبهم بودن گزارش روابط عمومی رسانه ملی به نقل از مرکز پژوهش های سازمان صدا و سیما است. تمام اطلاعات این پیام تقریباً مشابه خطوط بالا است و توضیح بیشتری در مورد آن وجود ندارد.

«مرکز تحقیقات سازمان صدا و سیما» به‌عنوان منبع اصلی این نظرسنجی اطلاعاتی در این باره ارائه نمی‌کند، مثلاً مشخص نیست رتبه سوم در بین سریال‌های یک‌بار به کدام سریال تعلق دارد و چه تعداد آمار وجود دارد یا معلوم نیست کدام عنوان مقام دوم سریال تکراری را کسب کرده و کدام یک درصد کسب کرده است. در مورد جامعه آماری چیزی گفته نشد جز اینکه پاسخگویان افراد بالای 12 سال از تهران و 30 استان دیگر کشور بودند و حتی تعداد آنها فاش نشد و روش بررسی مشخص نیست.

صداوسیما چه بخواهد و چه نخواهد باید از شیوه سنتی زیر سوال بردن برنامه های تلویزیون فاصله بگیرد و بدون ترس از واکنش های بیرونی، آمار را شفاف و روان اعلام کند.

انجام هرگونه مهندسی در ارائه آمار، باعث ایجاد تردیدها و شکوک‌های بعدی درباره آمارها می‌شود. برای مثال، ممکن است ادعا شود که این نوع انتشار نتایج نظرسنجی به علت تعاملات و منافع خاص از سوی یکی از گروه‌های فعال و تأثیرگذار در رسانه ملی انتخاب شده‌است و هدف اصلی این تلاش سنگین سیمای ملی علیه خود است، در حالی که هدف اصلی این گروه فعال در این حوزه، سوق دادن ذهن‌ها به سمت یک نتیجه‌گیری خاص علیه گروه دیگری است. افرادی که با تجربه مرتبط با تحلیل آمار و اعلام نتایج واقف هستند، می‌دانند که روش تحلیل آمار و اعلام نتایج، نسبت به نظرسنجی و جمع‌آوری داده‌ها، سخت‌تر و پیچیده‌تر است.

سریال عشق کوفی

از یک نظرسنجی که گفته می شود در کلان شهر تهران و 30 استان دیگر انجام شده است، اطلاعات بسیار محدودی به دست آمده است. با این حال، اطلاعات بیشتری از یک نظرسنجی به این بزرگی به بیرون درز نکرده است. چرا باید باشد؟ آیا نتایج آماری این نظرسنجی ضعف صدا و سیما را در جذب بیننده نشان داده است؟

بعید نیست که اینطور باشد، اما اگر اینطور است و آمار تاسف بار است، چرا این قطعه کوتاه از آن را منتشر کنید؟ آیا این قسمت فقط به این دلیل منتشر می شود که می توان از آن برای موضع گیری علیه یکی از گروه های درون سازمانی استفاده کرد؟ عدم شفافیت موضوع نگران‌کننده‌ای است که نه تنها در انتخاب دقیق و محدود این گزارش به موقع، بلکه در رویه عمومی رادیو و تلویزیون نیز مشهود است.

پنهان کاری، راهی برای فرار از واقعیت!

یکی از بزرگترین مشکلات کشور ما عدم دسترسی مردم به آمار شفاف است. تقریباً می توان گفت دسترسی به آمار اجاره ای است که به نفع برخی افراد یا مؤسسات خاص است. نظرسنجی‌ها نیز در همین وضعیت قرار دارند و بیشتر داده‌های به‌دست‌آمده از نظرسنجی‌ها تنها در دست تعدادی از نهادهای خاص است. از جمله این نهادها سازمان صدا و سیما است که در طول سال نظرسنجی های متعددی در موضوعات مختلف انجام می دهد که جدای از موارد بسیار خاص و نادر، نتایج تقریباً هرگز منتشر نمی شود.

طبیعی است که این گونه اصطلاحات مبهم و مبهم از نظر آمار مربوط به خود سازمان صدا و سیما بیش از پیش پیچیده می شود. هر از گاهی یکی از گوشه ای بلند می شود و برای اثبات حرفی، عددی در مورد میزان بیننده یک برنامه، کانال یا کل تلویزیون ارائه می دهد و البته شخص دیگری نیز می تواند بایستد و آن عدد را رد کند.

جالب است که در بیشتر موارد دو طرف دعوا وابسته به صدا و سیما هستند. علاوه بر این، افراد خارج از این مجموعه عموماً به چنین آمار و نتایجی دسترسی ندارند. موردی را به خاطر می آورید که مدیر گروه اجتماعی شبکه سه به یکی از مجریان شبکه دو گفت که برنامه شما فقط 5 درصد بیننده دارد و مجری شبکه دو این آمار را تکذیب کرد.

تلویزیون هیچ گاه آمار دقیق و کامل خود را منتشر نکرده است و هیچ اشاره دقیقی به جامعه آماری و روش پیمایشی در نشریات وجود ندارد. نتایج همه این بررسی ها را نمی توان به طور کامل مورد تردید قرار داد، اما واضح است که ارائه ناقص و انتخابی نتایج یک تحقیق می تواند نتیجه نهایی آن را تغییر دهد.

به صورت انتخابی گفته می شود که بیننده یک برنامه خاص 5 درصد است و بقیه آمار مربوطه منتشر نمی شود یا فقط آمار دو سریال جدید در حال پخش منتشر می شود و از بقیه آمار چیزی درز نمی کند، یک تاریکی گمراه کننده در فضای نقد است و تحلیل آفرین است و می توان گفت بهتر است آمار ناقص منتشر نشود تا انتشار آن.

اگر آمار به نفع ما نباشد، اجازه انتشار آنها را به ما نمی دهد و اولین قدم برای اصلاح آنچه که دوست نداریم، پرداختن به واقعیت های آماری و پرداختن به نتایج نظرسنجی ها است، و نقد بر اساس این نتایج ارائه شده است.