عصر ایران – روشنگری (روشنگری) حرکتی فکری در تاریخ اندیشه غربی است که در قرن هفدهم و هجدهم در اروپا پدید آمد و بر اساس عقل خود توجیهی و پیشرفت علم جدید، نقش جهان بینی قرون وسطی را معکوس کرد. جنبش روشنگری از سال 1650 تا 1800 ادامه یافت و پایه و اساس ذهنیت انسان مدرن را پایه گذاری کرد.
انقلاب 1789 فرانسه مهمترین جلوه سیاسی عصر روشنگری است. در واقع، روشنگری محصول نوآوری جسورانه فیلسوفان و روشنفکرانی بود که شجاعت بیرون آمدن از زیر پوشش ایدئولوژی های قرون وسطایی را داشتند و مردی شجاع و خردمند می خواستند.
اصل اساسی جنبش روشنگری تکیه بر عقل بود. به این معنا که متفکران و روشنفکران عصر روشنگری به مسائل دینی، اجتماعی، سیاسی و… از منظر عقلی و علمی می نگریستند. دلیلی که به آن نگاه کردند، دلیلی بود که مستقل از دین بود و به همین دلیل به امور دنیا و پیشرفت و کمال بشر نگاهی غیر دینی یافتند.
عصر روشنگری عموماً به فیلسوفان و روشنفکران نسبت داده می شود، نه دانشمندان. اگرچه دانشمندانی مانند کوپرنیک، گالیله و نیوتن حمایت علمی لازم را برای ظهور جنبش فکری و فرهنگی روشنگری فراهم کرده بودند.
از شخصیت های برجسته عصر روشنگری می توان به ولتر، روسو، کانت، مونتسکیو، لاک، هیوم و دیدرو اشاره کرد. همانطور که دانشمندی مانند نیوتن حامل علمی روشنگری بود، فیلسوف برجسته ای مانند دکارت نیز حامل فلسفی روشنگری محسوب می شود.
دکارت در سال 1650 درگذشت و مرگ او را آغاز عصر روشنگری می دانند. فلسفه او نقش مهمی در توسعه عقلانیت در زندگی بشر ایفا کرد و عقل گرایان عصر روشنگری، به قولی، در پوشش دکارت ظهور کردند.
اما در میان فیلسوفان برجسته، کانت مهمترین فیلسوف آن زمان بود. او بر عقل محض تکیه کرد و از انسان خواست تا در تمام عقاید پذیرفته شده خود تجدید نظر کند. عبارت معروف او را شعار عصر روشنگری می دانند: «جرات دانستن».
کانت روشنگری را خروج فرد از نابالغی تعریف می کند و نابالغی را ناتوانی در استفاده از ذهن خود بدون راهنمایی دیگری می داند. او به حماقت معنایی فلسفی داد و احمق را فردی فاقد قضاوت تعریف کرد. از نظر کانت قوه قضاوت اساس قضاوت انسان درباره درستی یا نادرستی اعمال انسان است. صرف نظر از اینکه این افراد چه کسانی هستند و چقدر معروف هستند یا چند فالوور دارند.
بر اساس تعریف کانت از روشنگری، انسان موجودی آزاد و خردمند است که با ورود به عرصه تفکر می تواند از حدود ناپختگی خارج شود و واقعاً مسئولیت افکار و اعمال خود را بر عهده بگیرد.
نمی تونم
به این معنا، روشنگری افکار آزاد را تشویق کرد و مردم را به چالش کشید تا خود را از اقتدار بت های معنوی خود رها کنند. کانت معتقد بود آزاد اندیشی خود را مدیون هیوم است و در آثارش نوشت که هیوم او را از خواب جزم گرایی بیدار کرده است.
روشنگری در واقع آتشی بود بر خرمن اندیشه ها و ایدئولوژی های قرون وسطایی. ایده های قرون وسطایی که قبلاً توسط رنسانس، اصلاحات و علم جدید تضعیف شده بودند، اغلب با جنبش روشنگری به موزه تاریخ روشنفکری منتقل شدند.
چنین تحولی در فرانسه قبل از انقلاب (1789) به وضوح قابل مشاهده است و مورخی مانند الکسی دو توکویل در کتاب مهم و معروف خود انقلاب فرانسه و رژیم قبل از آن به خوبی نشان داده است که قبل از انقلاب فرانسه، روشنفکران و اندیشمندان و هنرمندان و نویسندگان فرانسوی همه مبانی اندیشه مذهبی و سیاسی فرانسه را زیر سوال برده بودند و از دل این بحث ها انقلابی رادیکال بیرون آمد که تاریخ را وارد مرحله جدیدی کرد.
عقلانیت، آزاد اندیشی، انسان گرایی، تساهل، پیشرفت و حقوق طبیعی بشر از جمله اندیشه های اساسی عصر روشنگری است که آثار آن را هنوز می توان در زندگی مدرن امروزی یافت. در واقع، جنبش روشنگری ماهیت لیبرالی داشت و اساس آنچه امروزه لیبرالیسم نامیده می شود اغلب به این جنبش فکری بازمی گردد.
در میان اقشار اجتماعی، بورژوازی پیشتاز روشنگری بود و روشنفکرانی مانند ولتر که منتقد جدی عقاید کلیسایی بود از این طبقه برخاستند. ولتر در آثار خود جامعه لیبرال انگلستان را تجلیل می کرد و می خواست در جامعه فرانسه نیز به این سطح از آزادی دست یابد.
در واقع نهضت روشنگری از انگلستان آغاز شد و در فرانسه به اوج خود رسید و به آمریکا سرایت کرد و اعلامیه استقلال آمریکا و قانون اساسی آن کشور از مظاهر سیاسی مهم این جنبش به شمار می رود.
متفکران روشنگری موفق شدند پایه های اقتدار فکری و سیاسی کلیسای کاتولیک را به حدی سست کنند که کلیسا به تدریج بر علم، فلسفه، سیاست و حکومت غلبه کرد و وظیفه اصلی خود را که ترویج و اشاعه دین بود آغاز کرد. .
در فرانسه شاخه رادیکال تری از جنبش روشنگری شکل گرفت که تقابل شدیدتری با کلیسا داشت. رویارویی به شکل سکولار تحقق یافت. اما شاخه ملایم تر جنبش روشنگری در انگلستان و آمریکا به سکولاریسم منجر شد.
در سکولاریسم کلیسا از دولت جدا بود (به معنای عام کلمه) و دولت نسبت به اعمال کلیسا بدبین و حساس بود، اما در سکولاریسم کلیسا در واقع بخشی از دولت محسوب می شود و این نیز یک امر است. رابطه ملایم و قابل قبول بین کلیسا و دولت.
بیشتر دلیل این تفاوت این بود که در حالی که مسیحیت کاتولیک در فرانسه غالب بود، پروتستانتیسم گسترده ترین دین در انگلستان و آمریکا بود. کاتولیک در واقع مسیحیت اصلاح نشده و پروتستانیسم مسیحیت اصلاح شده بود.
ولتر
کانت می گفت: «در استفاده از ذهن خود جسور باش!» این شعار روشنگری است!، مبنایی خوش بینانه داشت و اینکه انسان اولاً با تکیه بر عقل مستقر خود می تواند حقایق بسیاری را کشف کند و ثانیاً. قادر به تشخیص مطلوبیت خود است. پس نیازی به منبعی مافوق بشری نیست که خیر و شر را برای او معین کند و از آنچه می تواند و نمی تواند امر و نهی کند.
البته این نظر کانت به معنای انکار خالق هستی نبود، بلکه معتقد بود که انسان با تکیه بر عقل قادر به تشخیص خوب و بد و منافع خود است. اتفاقاً کانت معتقد بود وجود خدا و پوچ نبودن عالم برای اخلاقی بودن جهان لازم است.
نظر کانت مبنای سومی نیز داشت و آن اینکه چیزی به نام «حقیقت» وجود دارد. ادعایی که در پست مدرنیسم کاملا رد می شود. به همین دلیل، بسیاری از پست مدرنیست‌ها به ایده‌های اساسی عصر روشنگری انتقاد می‌کنند و علم جدید و خرافات یک قبیله بومی آمریکایی را صرفاً دو «نظام شناختی» می‌دانند که در نوع خود معنا دارند و مفید هستند.
وقتی «حقیقت» رد می‌شود، دلیلی وجود ندارد که آموزش مدرن را بر آموزش سنتی ترجیح دهیم، یا جوامع جدید را بر جوامع قبیله‌ای کهن ترجیح دهیم، و مفاهیمی مانند حقوق بشر و آزادی صرفاً به عنوان بخشی از «بازی مدرنیته» تلقی می‌شوند. ارزش ذاتی، ارزش ذاتی یا فراتاریخی دارند. .
برای مثال، در حالی که جنبش روشنگری بر «حقوق طبیعی بشر» تأکید می‌کرد و فرض می‌کرد که انسان‌ها حقوقی دارند که هیچ دین، ایدئولوژی یا حکومتی حق نقض آن را ندارد.
به همین دلیل، روشنگری جنبشی علیه ظلم بود. یعنی ظلم کلیسا و پادشاهان مطلقه را نپذیرفت و طرفدار تسامح دینی و قدرت سیاسی مقید و مشروط بود و موفق شد این خواسته ها را عملی کند.
