سخنان جالب حسن معجونی درباره حضور در نمایش های کمدی و همکاری با کمال تبریزی و رضا عطاران معجونی: بازی در کمدی ها من را عصبی می کند.

حسن معجونی برای اولین بار در سریال دفترچه یادداشت کیارش اسدی زاده با رضا عطاران همبازی شد. این بازیگر گفت از سال 67 عطاران را می شناسم اما هیچ وقت از او برای سریال هایش دعوت نکردم و هیچ همکاری هم نداشتند. معجونی همچنین در این گفت و گو تاکید کرد که بازی در نمایش های کمدی او را عصبی می کند.

به گزارش پی ام آپ، حسن معجونی در شبکه اعتماد گفت و گوی مفصلی با فریدون جیرانی انجام داد و در بخشی از رابطه اش با رضا عطاران، همکاری با کمال تبریزی و تعریفش از کمدی حرف های جالبی زد.

معجونی توضیح داد که هم اکنون مشغول بازی در سریال یادداشت کیارش اسدی زاده است و با رضا عطاران همکاری می کند. وی سپس درباره خاطره دیدار با عطاران گفت: از سال 67، 68 که در دانشگاه بودم و درس می خواندم همدیگر را می شناسیم.

او توضیح داد که آزیتا حاجیان رضا عطاران، سعید آقاخانی، فرهاد اصلانی را برای پایان نامه به دانشگاه هنر برده و با آنها آشنا شده و گفته است که عطاران در این سال ها هرگز او را برای بازی در سریالش دعوت نکرده است.

وی به تشریح کمدی های عطاران پرداخت و گفت: عطاران را همیشه در بین بچه هایی که کمدی کار می کنند دوست داشتم، چون اولاً او کاملاً از آن تخیلاتی که من از آنها بدم می آید کاملاً دور بود و همچنین از کسانی بود که پا به پا نمی کرد. روی صحنه برای اجرای کمدی. و او همیشه حضور بسیار ملایمی داشت. در مجموع، او خوب بود.”

معجونی اولین حضور سینمایی اش را بازی کوتاه در فیلم «همیشه روی پای یک زن» ساخته کمال تبریزی عنوان کرد، اما کار اصلی خود را با بازی در فیلم «پاداش» آغاز کرد. فیلمی که 10 سال است توقیف شده است.

وی درباره دلیل توقیف این فیلم نیز گفت: هیچ وقت نگفتند چرا «پاداش» توقیف شد، به نظر من واقعاً چیز مشخصی وجود نداشت، یک خط قرمز کلی وجود داشت که از فردی به فرد دیگر تغییر می کرد، یعنی باید بگوییم. هر کسی که مسئول بود بیشتر سلیقه خود را در آن خط قرمز “پاداش” اعمال می کرد، می توانست در زمان خود بسیار موفق باشد.

حسن معجونی اگرچه بیشتر فعالیت های خود را در عرصه طنز انجام داده است، اما معتقد است کمدی او را عصبی می کند. وی گفت: حقیقت این است که الان به این نتیجه رسیده ام که سینمای کمدی اعصابم را خرد می کند. چون من با کمدی خواندن آدم ها مشکل دارم. فکر می‌کنم همین چیزهاست که اصرار می‌کنند این‌طور انجام شود، کمدی می‌شود و مردم می‌خندند. من می گویم این نیست. به نظر من کمدی را خیلی پایین می گیرند. کمدی به درستی نمایش داده نشده است. شاید جاهایی که می گویم اشتباه نبود، مثلا «لیلی با من است»، حالا شاید بتوان از منظر دیگری به آن پرداخت.