مهر: در حالی که فناوری گران قیمت جوانسازی هنوز نتوانسته با دیدگاه جاه طلبانه صنعت هالیوود برای استفاده از بازیگری در سنین مختلف مطابقت داشته باشد، منتقدان آن را رد کرده اند.
به گزارش ورایتی، هالیوود در پاسخ به پیشرفت طبیعی زندگی و پیری، به استفاده از جلوه‌های ویژه برای پیری بازیگران مسن‌تر و ایفای نسخه‌های جوان‌تر از شخصیت‌های آنها روی آورده است. این تلاش برای تجدید قوا برای رابرت دنیرو در ایرلندی، ساموئل ال جکسون در کاپیتان مارول و اخیراً هریسون فورد در ایندیانا جونز و چرخ ثروت انجام شده است.
مانند بسیاری از فناوری‌های جدید که وارد صنعت فیلم می‌شوند، کمی عادت می‌کند. اما با توجه به تلاش های مختلفی که تاکنون صورت گرفته است، باید گفت که خطاها و شکست ها بسیار بیشتر از موفقیت های آنها بوده است. ضد پیری در هالیوود هنوز به کار بیشتری نیاز دارد و تنها زمانی باید از آن استفاده کرد که این تکنیک کامل شود.
نگرانی اصلی این است که در حالی که این جلوه ها از نظر بصری چشمگیر هستند، اما باز هم نمی توانند ظاهر طبیعی خود جوان تر بازیگر را ایجاد کنند. این همچنین بر نحوه واکنش مخاطبان به خود فیلم تأثیر می‌گذارد، آنها را جذب می‌کند و در نهایت با تصویری که فاقد ظرافت‌های ساخت بشر است، حواسشان را پرت می‌کند.
تلاش جیمز منگولد برای ارائه نسخه‌ای جوان‌تر از این باستان‌شناس مشهور پس از نمایش فیلم در جشنواره کن، نقدهای گرمی دریافت کرد و منتقدان و بینندگان در قسمت پنجم این مجموعه از هم جدا شدند. اما طرفداران سرسخت مستقل هنوز هم می توانند فصل آخر را برای قهرمان محبوب خود هریسون فورد در «پادشاهی جمجمه کریستال» در سال 2008 بیابند.
در فیلم پنجم، جوانی فورد در 25 دقیقه اول دیده می شود که شامل یک سکانس اکشن عالی با پروفسور در حال مبارزه با نازی ها در یک قطار سریع السیر در جنگ جهانی دوم است. در این بخش، فورد در اوج خود به صورت دیجیتالی دگرگون می شود، که با فیلم کلاسیک «مهاجمان صندوق گمشده»در سال 1981 آغاز شد. اما چشم های دیجیتال نمی توانند واقع گرایی یک ایندیانای جوان را ارائه دهند و چیزی بیشتر شبیه یک بازی ویدیویی ساخته می شود.
در حالی که نماهای اکشن و حرکات چشمگیر هستند، جلوه ها در صحنه فقط به این دلیل کار می کنند که بیشتر اوقات در تاریکی پوشیده شده است و هم فورد و هم توبی جونز (که پیر نشده است؟) روی پشت بام می دوند. قطار – تعلیم دادن. و یکی از بدترین تصاویر سینمای مدرن را خلق می کنند.
با ریبوت‌هایی که موفقیت‌آمیز تلقی شده‌اند، مانند «مرد جمینی» ۲۰۱۹، با بازی ویل اسمیت در نقش قاتل شکار شده توسط نسخه‌ای شبیه‌سازی‌شده جوان‌تر از خودش، یا «مرد عنکبوتی: راه برگشتی به خانه نیست» ساخته آلفرد مولینا در سال ۲۰۲۱. این تصور نادرست را ایجاد می کند که هالیوود موفق شده است، اما در واقعیت، برخی از تلاش ها کمتر حواس پرتی را پرت می کنند، زیرا از آنها به روش های ظریف و هوشمندانه تر استفاده می شود.
با این مثال ها می توان استدلال کرد که «پیری زیاد برای ضد پیری کارساز نیست». برای مثال، با وجود نامزدی اسکار بهترین جلوه‌های بصری «ایرلندی»، یکی از انتقادات اصلی به فیلم گانگستری مارتین اسکورسیزی در سال ۲۰۱۹ این بود که علی‌رغم تلاش‌های شجاعانه برای ساخت سه نقش اصلی آن، دهه‌ها جوان‌تر بودند: دنیرو، آل پاچینو و جو پسی – وقتی بازیگران نقش شخصیت‌های جوان را بازی می‌کنند، حرکات همچنان شبیه حرکات افراد مسن‌تر است و محدودیت‌های فیزیکی اعمال‌شده توسط این فناوری می‌تواند دامنه حالات چهره و زبان بدن بازیگر را محدود کند.
باید تعجب کرد که چه اتفاقی برای روزهای خوب گذشته افتاد که بازیگران مختلف برای به تصویر کشیدن شخصیت ها در مراحل مختلف زندگی خود استفاده می کردند؟ آیا ما دیگر ارزشی را در آنچه جودی دنچ و کیت وینسلت در سال 2001 در آیریس خلق کردند یا وینسلت و گلوریا استوارت در تایتانیک نمی بینیم؟
با توجه به سبک امروزی، مارلون براندو باید برای ایفای نقش کورلئونه در پدرخوانده 2 پیر می شد و جهان را از بازی برنده اسکار رابرت دنیرو محروم می کرد. حتی ریور فینیکس نیز در فیلم آخرین جنگ صلیبی به خوبی نقش یک ایندیانا جونز جوان را بازی کرد.
حقیقت تلخ این است که حتی با چشم غیرمسلح هم می توان نحوه حرکت یک جوان 20 و 30 ساله یا چهره یک فرد 70 و 80 ساله را تشخیص داد. این ممکن است توضیح دهد که چرا مادز میکلسن 57 ساله، که نقش یورگن ولر شرور را بازی می کند، مشکلی برای حضور در این فیلم از سال 1939 تا 1969 ندارد.
نگاه به گذشته و زمان همیشه به چشم اندازهای بهتر اجازه می دهد. بنابراین اگرچه فیلم «مورد عجیب بنجامین باتن» اثر دیوید فینچر در سال 2010 برنده اسکار جلوه‌های بصری شد، شاید بهترین ایده نبود که صورت برد پیت را روی بدن پسر بچه‌ای که شبیه یک پیرمرد به نظر می‌رسد، قرار دهیم. عزیزم. در نهایت واقع بین باشید، این معنا ندارد.
جالب اینجاست که ما شاهد استفاده از این فناوری بر روی بازیگران مرد مسن و به ندرت در زنان بوده ایم. میشل فایفر از Ant-Man and the Wasp و شان یانگ از Blade Runner 2049 تنها چند نمونه هستند. وقتی بازیگر نقش اولی مانند هلن میرن یا جولیا رابرتز نقش اصلی را بازی می کند، استقبال چگونه خواهد بود؟
در مورد «گردونه سرنوشت»، مانند هر قهرمانی در فرنچایز که فاقد قدرت ابرقهرمانی است، روایت و اکشن سرعتی دارد که فیزیک و منطق را به چالش می کشد. همچنین، به نظر می رسد بسیاری از قسمت های فیلم از «سرقت بزرگ» در سال 1969 الگوبرداری شده است و احتمالاً رکورد تعداد دفعات ربوده شدن و نجات افراد در یک فیلم 142 دقیقه ای را دارد.
در حالی که «مهاجمان صندوق گمشده» در سال 1981به 9 نامزدی و 5 جایزه اسکار دست یافت، بعید به نظر می‌رسد «گردونه سرنوشت» به آن جایگاه دست یابد.
سال گذشته، دو دنباله پرفروش در فهرست بهترین فیلم‌های اسکار قرار گرفتند: آواتار استودیو قرن بیستم: آخرین ایربندر و تاپ گان پارامونت: ماوریک، که دومی در جشنواره فیلم نیویورک نیز به نمایش درآمد. معمولاً 2 راه برای بردن بزرگترین جایزه اسکار وجود دارد، یا با شکستن رکورد در گیشه یا با جلب عشق شاخه های مختلف صنعت.
معلوم نیست که «ایندی» بتواند یکی از این دو راه را طی کند. حداقل بر اساس واکنش های اولیه نمی توان چنین ادعایی داشت.