لحظه انفجار بمب هسته ای در فضا!

کریستوفر نولان این روزها با فیلم اوپنهایمر سر و صدای زیادی به پا کرده است. فیلم جدید نولان زندگی جی رابرت اوپنهایمر و داستان ساخت اولین بمب اتمی جهان را دنبال می کند. این موضوع باعث شده است که بمب اتمی و پیامدهای استفاده از آن دوباره در افکار عمومی مطرح شود. همه ما می دانیم که استفاده از بمب اتمی چه فاجعه ای را برای زمین به ارمغان می آورد. در سال 1945 آمریکا می خواست ژاپن را مجبور به تسلیم در جنگ کند و به همین دلیل دو بمب اتمی بر روی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی انداخت.

بررسی پیامدهای انفجار بمب اتمی در فضا

با این حال، این سوال مطرح می شود: اگر یک بمب هسته ای در فضا منفجر شود چه اتفاقی می افتد؟ یک بار در سال 2015، ایلان ماسک ایده گرم کردن قطب های مریخ را با بمب اتمی مطرح کرد. به گفته وی، این می تواند یک اثر گلخانه ای ایجاد کند و مریخ را در مسیر تبدیل شدن به کشوری متفاوت قرار دهد. اما دانشمندان با نظر ایلان ماسک مخالف هستند و مشکلات زیادی را در آن می بینند.

ایده انفجار بمب اتمی در فضا نیز در فیلم Sunshine مطرح شد. البته در این فیلم شاهد سال 2057 بودیم که خورشید به دلیل نامعلومی دیگر نتوانست زمین را مانند گذشته گرم کند و بشر می خواست با منفجر کردن بزرگترین بمب اتمی جهان در دل خورشید به آن انرژی دوباره بدهد. با این حال، نیازی به آزمون حالات فرضی نیست. زیرا آمریکا قبلاً ایده منفجر کردن بمب هسته ای در فضا را امتحان کرده است.

در طول جنگ سرد، رقابت شدیدی بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی برای تهیه سلاح های مخرب بیشتر وجود داشت. بنابراین در 9 جولای 1962 (برابر با 18 آگوست 1962) ایالات متحده آمریکا تیر 1341) بمب اتمی به نام Starfish Prime را آزمایش کرد. آنها می خواستند ببینند اگر بمب هسته ای 1.45 مگاتنی را در 400 کیلومتری اقیانوس آرام منفجر کنند چه اتفاقی می افتد. برای مقایسه بد نیست بدانید که ایستگاه فضایی بین المللی اکنون در این ارتفاع قرار دارد و بمب آزمایش شده 100 برابر قدرتمندتر از بمبی بود که روی هیروشیما انداخته شد.

انفجار بمب اتمی در فضا منظره ای دیدنی را برای ساکنان هاوایی به نمایش گذاشت. آنها فکر می کردند که شفق قطبی کمی پایین تر می شود. در واقع، مردم می توانستند نوارهای درخشان قرمز، آبی و سبز را در سراسر آسمان تا هزاران مایل ببینند. این صحنه نیم ساعت طول کشید. اما بعد تاریکی آمد.

انفجار بمب هیدروژنی مقادیر زیادی امواج الکترومغناطیسی منتشر کرد که باعث قطع برق در شعاع 1000 کیلومتری هاوایی نیز شد. علاوه بر این، اولین ماهواره مخابراتی AT&T، Telstar، در اثر تشعشعات آسیب دید و دیگر قادر به انجام ماموریت خود نبود. البته برخی گزارش های تایید نشده نیز از خارج شدن 5 ماهواره دیگر خبر دادند.

در هر صورت، تلاش برای منفجر کردن یک بمب اتمی در فضا کاملاً موفقیت آمیز بود. زیرا او برای رهبران آمریکا و شوروی روشن کرد که ادامه این روند می تواند به نابودی بشریت منجر شود. به همین دلیل است که هیچ کشور دیگری چنین چیزی را تکرار نکرده است.

انفجار بمب تزار در فضا

اجازه دهید اکنون یک وضعیت مشخص را تصور کنیم. در 30 اکتبر 1961 (برابر با 8 نوامبر آبان 1340) شوروی بمب تزار را آزمایش کرده بود. این بمب 50 مگاتنی 3800 برابر قویتر از بمبی بود که در هیروشیما انداخته شد و عنوان بزرگترین بمب اتمی آزمایش شده در تاریخ بشر را به خود اختصاص داد. اگر روزی بمب اتمی به این بزرگی در فضا منفجر شود چه؟

اول اینکه هیچ جوی در فضا وجود ندارد، بنابراین قارچی از انفجار معروف هسته ای نیز وجود نخواهد داشت. همچنین هیچ صدایی وجود ندارد. علاوه بر این، خبری از انفجار نیست. فراموش نکنید که بیشتر آسیب های ناشی از بمب اتمی در این سیاره ناشی از موج انفجار است. در عوض با موج شدید گرما، نور و تشعشعات خطرناک گاما و اشعه ایکس مواجه خواهیم شد.

بمب اتمی تزار

از آنجایی که در فضا جو وجود ندارد، این پرتوها غیرقابل توقف هستند و به راه خود در فضا ادامه می دهند. در نتیجه، هزاران ماهواره در مدار زمین از سرویس خارج خواهند شد. اینها شامل ماهواره های مختلف علمی، تجاری (مانند پروژه Starlink) و نظامی است. صدمات ناشی از این اختلال به زمین به راحتی قابل ترمیم نیست.

از نظر بصری، این انفجار شبیه یک کره خواهد بود. اگر روی زمین بودید و یک دقیقه به نور آن انفجار خیره می‌شدید، بینایی خود را از دست می‌دادید. علاوه بر این، ذرات باردار انفجار در مدت کوتاهی با میدان مغناطیسی زمین برهمکنش می‌کنند و نوارهایی شبیه شفق قطبی در منطقه وسیعی از زمین ظاهر می‌شوند. این روبان های رنگارنگ چند روزی در آسمان مهمان خواهند بود. با این تفاوت که ظاهر جذابی ندارند و ساکنان زمین را به وحشت خواهند انداخت.

انفجار بمب اتمی تزار در فضا نیز یونهای سنگینی را به زمین خواهد آورد. اما مولکول های اتمسفر آنها را جذب می کنند. خوشبختانه به دلیل مسافت زیاد، تشعشعات اثر مخربی بر انسان ندارد. اما همه چیز به این خوبی نخواهد بود.

بدتر از همه تأثیر بمب اتمی بر سیگنال های الکترومغناطیسی است. الکترون ها یک میدان الکترومغناطیسی کوچک و بسیار قوی به نام EMP ایجاد می کنند. حتما در فیلم های علمی تخیلی دیده اید که یک بمب الکترومغناطیسی تمام ارتباطات یک منطقه را قطع می کند. انفجار تسلیحات هسته ای تزار در فضا این کار را در مقیاس فوق العاده بزرگ انجام می دهد.

تصور کنید برق در سراسر قاره اروپا قطع شود، تلفن ها نمی توانند ارتباط برقرار کنند و همه سیستم های ارتباطی رادیویی و رادارها با مشکلات جدی روبرو هستند. این وضعیت حتی می تواند تا یک ماه ادامه یابد. در نتیجه چندین کشور عملاً فلج شده اند و احتمال وقوع فجایع بزرگ وجود دارد. با همه این بدی ها، می توان تصور کرد که منفجر کردن یک بمب اتمی در فضا فوایدی دارد.

مواد رادیواکتیو منتشر شده در جو زمین در اثر انفجار به مکان خاصی نمی روند و در طول زمان در سطح زمین پخش می شوند. این اجازه می دهد تا سن اشیاء مختلف به طور دقیق تعیین شود. اگرچه این مورد ارزش عواقب منفی چنین اتفاقی را ندارد. به طور کلی، بیش از 2000 انفجار هسته ای بین سال های 1945 تا 1998 روی زمین رخ داده است و هیچ یک از آنها خبر خوبی برای بشریت نبود.

بنابراین بهتر است امیدوار باشیم که سیاستمداران بار دیگر بمب اتم را در فضا منفجر نکنند و موجودیت انسان را به خطر نیندازند.

227227